اگر زمین ماهواره طبیعی خود ،
یعنی ماهرا از دست بدهد، چه پیش می‌آید؟
این فقدان بیش از هر چیز دیگر بر زیبایی شب اثر میگذارد.
دیگر نور ملایم و شفاف ماه و مسیرهای نقره‌ای
بر روی آب وجود نخواهد داشت.
ولی اینها فقط جنبه قابل رؤیت این مسئله هستند.
جزرو مد های ماه نیز از بین میروند
و در نتیجه باید در کشتیرانی تغییراتی پدید آید.
در این صورت فقط جزر و مدهای خورشید وجود خواهد داشت.
ماه کهتنها قمر زمین میباشد،
طبق بررسی انجام شده باعث بسیاری از کشفیات از جمله
اثبات کروی بودن زمین توسط گالیله میباشد.
برخی معتقدند نیروهای جزر و مدی ناشی از جاذبه خورشید باعث شده اند
که قسمتی از گوشته زمین جدا شود و ماه تشکیل شود.
عده ای دیگر گمان می کنند زمین و ماه در مجاورت یکدیگر
و از ماده واحدی تشکیل شده اند.
دانشمندان دیگری عنوان میکنند
ماه به طور جداگانه ای و در محلی دیگر تشکیل یافته
و سپس به وسیله زمین جذب و در مدار امروزی قرار گرفته است.
فرضیه دیگر این است که ماه به وسیله حلقه ای از مواد سیاره ای
که به دور زمین در گردش بوده اند تشکیل شده است.
طبق این فرضیه حلقه اولیه ای که ماه را تشکیل داده
شبیه به حلقه های زحل ولی متراکم تر از آن بوده است
و در فاصله ای برابر 5 تا 8 برابر شعاع زمین دور آن در گردش بوده است.
امّا فرضیه دیگری نیز وجود دارد که بیشتر مورد توجه قرار گرفته است
و بر اساس آن گفته میشود
ماه بر اثر برخورد جسمی به اندازه سیاره مریخ به زمین تشکیل شده است
و غباری که از این حادثه بوجود آمد در اطراف زمین پراکنده گردید
و پس از مدتی با هم ادغام گشته و ماه را تشکیل داده اند.
زمین با نیروی گرانش ماه را به سوی خود میکشد.
اگر انسان ماه را که در حقیقت بی وقفه به دور سیاره ما میچرخد،
از گردش باز می‌داشت، ماه فقط برای مدت کوتاهی ثابت می‌ایستاد،
آنگاه با سرعتی فزاینده به سمت زمین می‌شتافت
و در نهایت با آن برخورد میکرد.
البته این اتفاق هیچ گاه نخواهد افتاد.
ماه از همان زمان های اولیه با سرعتی برابر
3659 کیلومتر در ساعت به دور زمین در حال گردش بوده است.
در اثر این حرکت گردشی، یک نیروی گریز از مرکز به سمت خارج ایجاد میشود
که درست به اندازه نیروی گرانش زمین که به سمت داخل کشش دارد است.
این دو نیروی مخالف، اثر یکدیگر را بطور متقابل خنثی میکنند،
به نحوی که ماه هموراه بر مدار خود باقی میماند.