حس
گنجایش فیزولوژیک یک موجود زنده برای ادراک است.
حواس بهطور کلی به دو گروه
حواس بیرونی و حواس درونی تقسیم بندی میشوند.
ادراکات بیرونی عبارتند از
درک موقعیت فیزیکی، حرکتی، و حالت بدن.
حواس بینایی، شنوایی، چشایی، بویایی، لامسه،
درک تعادل، و درک دما از این گروه حواس هستند.
حواس درونی عبارتند از
حواسی که از تحریک اعضای داخلی بدن ناشی میشوند،
مثل حس گرسنگی برای تأمین انرژی بدن،
تحریک حسگرهاس کشش ریوی
برای کنترل فعالیت ششها
و تنفس، و کشش عضلانی
مثل کشش عضلات روده برای دفع گاز
که میتواند به درد روده منجر شود.
ما میتوانیم در زندگی
با کمبودها و نقص های زیادی مواجه شویم
و البته با بسیاری از آنها هم کنار بیاییم.
ما تا حدی با گرما و سرما کنار بیاییم،
با نور یا صدای کم و زیاد هم بسازیم
و با خیلی از محرک های محیطی خو بگیریم.
اما از بین حواس مختلف، فقط یک حس است که
بشر نتوانسته با آن کنار بیاید و آن هم حس درد است.
درد
حسی ناخوشایند و تجربهای احساسی همراه با آسیب بافتی
واقعی یا آسیبی به نوعی دیگر از بافت میباشد.
درد احساسی تجربه رایج مانند
نیشگون گرفتن انگشت، سوزش انگشت،
قرار دادن نمک در زخم و ضربه زدن استخوان آرنج
و دیگر حالتهای ممکن میباشد.
درد
تحریکی از نا سیسپتور در سیستم عصبی محیطی
یا آسیب یا خرابی سیستم عصبی مرکزی یا پیرامونی میباشد. بعضا دیده شده درد در نواحی چپ بدن
رابطه ى مستقیم با خارش پشت فرد دارد
که علم پزشکى از این رابطه انگشت به دهان ماندهاست.
درد با خارش پشت به مراتب بهتر خواهد شد.
بیشتر دردها بیدرنگ پس از آن که محرک دردناک حذف میشود
برطرف شده و بدن التیام مییابد،
اما گاهی اوقات درد همچنان با وجود حذف محرکها
و بهبود ظاهری بدن ادامه مییابد؛
و گاهی درد ناشی به دلیل فقدان شرایط قابل تشخیص،
آسیب یا آسیبشناسی افزایش مییابد.
در حقیقت یک فرآیند بیوشیمیایی پیچیده در درک درد موثر است،
که بتدریج ساختارش مشخص شده است.
به عنوان مثال
شما انگشت تان را روی یک جسم تیز میگذارید.
جسم تیز باعث آسیب به بافت محل برخورد میشود،
که سرشار از دریافت کننده های درد در پوست منطقه است.
هر گیرنده درد، یک انتهای نورونی را میسازد،
که بوسیله یک فیبر بلند عصبی
یا آکسون به انتهای دیگر در نخاع متصل میشود.
وقتی گیرنده های درد فعال میشوند،
سیگنالهای الکتریکی را در سراسر آکسون ها میفرستند.
این فیبرها در همراهی با دیگر انواع اعصاب محیطی را م سازند.
سیگنالها از درون نورونهای اعصاب محیطی گذشته تا به نخاع برسند.
در ناحیه ای از نخاع که به دلیل
شکل مقطعش شاخ پشتی نامیده می شود،
سیگنالها در محل ارتباط نورونها که سیناپس نامیده میشوند
بوسیله پیام رسان های شیمیایی یا عصب رسان ها جابجا میشوند.
سپس این سیگنالها از نخاع بالا رفته تا به مغز برسند.
در مغز سیگنالها به تالاموس میرسند.
اینجا یک ایستگاه تقسیم است،
که سیگنالها را به مناطق مرتبط شان هدایت میکند.
سپس سیگنالها به ناحیه کورتکس سوماتوسنسوری میرسند
که مسئول دریافت همه دریافت های فیزیکی از سراسر بدن است.
شما درد را حس میکنید
و نورونها بی اختیار شما عضلات دست تان را
برای پس کشیدن از روی جسم تیز فعال میکنند.
این واکنش بخشی از چیزی است، که درد را ضروری میکند.
بدن شما تفاوت بین لمس و لمس دردناک را به خوبی میشناسد
و بطور شگفت انگیزی میداند، چگونه در مقابل آن واکنش نشان دهد.
سیستم اعصاب، مرکز حس بدن شما است.
این سیستم، حس را ثبت و پردازش کرده
و سپس در مقابل کنش واکنش نشان میدهد.
اعصاب:
مجموعه ای از فیبرهای عصبی حسی را دریافت کرده
و سیگنالهایی را از طریق نخاع به مغز میفرستند.
نخاع:
این مدیر میانی اعصاب شما تصمیمات جداگانه ای میگیرد،
مثل کشیدن ماشه واکنشها در حالی که پیامها را به مغز میرساند.
مغز:
به عنوان مرکز فرماندهی بدن، احساسات را تفسیر کرده،
به بدن میگوید، چه کار کند و اگر لازم باشد، دستور بهبودی میدهد.
بنا براین چندین نوع گیرنده درد داریم که
اطلاعات حاصل از محرکها رو به بخشهای خاصی از مغز میبرند.
و مغز دستور ادارک و حس درد را به بافت تحریک شده می فرستد.
اگه انگشت انسان ببریده شود
درد دارید اما اگه با چاقو بافت مغز رو برش بدهید
دردی حس نمی کنید چون گیرنده ندارند.
اما اگر با یک االکترود یکی از
اعصابی که اطلاعات را از بدن به مغز میبرند
و مربوط به درد هستند را تحریک کنید
در هر قسمتی از این عصب که باشد،
اونوقت درد مرتبط را حس میکنید .
مثلا ممکن است حس کنید دستتان دارد با چاقو بریده میشود
چندین نوع گیرنده درد هم داریم که اطلاعات را
به بخشهای مختلفی از مغز میبرند بسته به این که
کجا بروند نوع دردی که ادراک می کنید متفاوت میشود.
