هر سلول عصبی از یک جسم سلولی ساخته شده که
شاخه ها یا رشته هایی از آن منشعب میشوند.
در یک طرف آن تعدادی انشعابات کوتاه شاخه مانند ،به نام دندریت وجود دارند.
دندریت در زبان یونانی به معنای «درخت » است.
در طرف دیگر ، یک انشعاب بلند به نام آکسون قرار گرفته است.
اعصاب ، تمام قسمتهای بدن را به مغز و نخاع متصل میکنند.
انتهای خارجی اعصاب ،با گیرنده های حساسی تجهیز شده اند.
این گیرنده ها ،تحریکات را جمع کرده
و به قسمت اصلی سلول عصبی میفرستند.
تا به مغز انتقال داده شود.
مثلا تشخیص سرما ،گرما ،تماس یا فشار و خارش
به عهده گیرنده های پوست است.
سپس سلولهای عصبی این اطلاعات را به وسیله آکسون خود به مغز میفرستند.
در مغز اطلاعات دریافت شده و تشخیص داده میشوند.
اگر نیاز به واکنش بخصوص باشد ،مغز آن واکنش را تعیین نموده
و پیامها را به اعصاب ماهیچه ها میفرستد تا به آن عمل شود.
دستگاه عصبی از مغز، نخاع و اعصاب ساخته شده است.
وقتی بر اساس پیام رشته های عصبی معلوم شود که
قسمتی از بدن ناراحت است ،مغز تصمیم میگیرد
که بداند باید به سمت دیگری که راحت تر است ،تغییر جهت دهد.
وقتی این تصمیم گرفته شد پیامها از طریق اعصاب دیگر،
به ماهیچه هایی که این کار را انجام میدهد،فرستاده شود.
رشته های عصبی را میتوان با کابل تلفن مقایسه نمود.
هر دو پیامها را به وسیله علایم الکتریکی انتقال میدهند.
سلول عصبی چیزی شبیه شمع اتوموبیل است.
در این صورت واضح است که باید دو نوع عصب وجود داشته باشد.
اعصابی وجود دارند که پیامها را از حواس به مغز میبرند.
این اعصاب به مغز میگویند که مثلا نوک سوزن تیز است
و به شما صدمه میزند و یا اجاقی که به آن دست زده اید ،داغ است.
چون آنها پیام حسی را به مغز حمل میکنند.
اعصاب حسی نامیده میشوند.
در مقابل پیامها از مغز به وسیله اعصاب دیگری
به ماهیچه ها یا غدد انتقال داده میشوند.
این اعصاب ،اعصاب حرکتی نام دارند.
زیرا پیامهایی را که دستور حرکت را صادر میکند ،حمل می نمایند.