به وجود آمدن منظومه شمسی
این اعضاء عبارتند از: سیارات، سیارک‌ها و ستاره دنباله‌دار.
منظومه شمسی، سامانه‌ای متشکل از
یک ستاره به نام خورشید و اجرام آسمانی است
که در مدارهایی پیرامون آن میگردند.
سامانه خورشیدی از انفجار یک ابر نواختر
و فروریزش یک ابر چرخان پدید آمد
و در دوران رنسانس و با مشاهدات افرادی از جمله گالیله کشف شد.
این منظومه در بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع‌شده
و 25000 سال نوری از مرکز کهکشانی فاصله دارد.
خورشید بیش از 99/8 درصد جرم سامانه خورشیدی را شامل میشود
و منبع انرژی بسیار از جمله انرژی گرما و نور است.
اگر خورشید نابود شود، منظومه شمسی نیز نابود میشود.
چنان که گفتیم تراکم مواد در وسط دیسک از همه جا بیشتر بود.
در نتیجه گرد و غبار و اشیایی به ابعاد سنگ ریزه
در همین منطقه میانه دیسک با هم برخورد کردند
و به توده های بزرگ تر و بزرگتری تبدیل شدند.
در نهایت این توده ها سیاره های خاکی یعنی
تیر، مریخ، زمین و ناهید را به وجود آوردند.
اما در فاصله دورتر از خورشید، سرما به حدی بود که آب یخ میزد.
در این جا قطعات ریز یخ به هم برخورد کردند.
گاز و گرد و خاک را هم به داخل خود جارو کردند
و به غول های گازی یعنی
مشتری، کیوان (زحل)، اورانوس و نپتون تبدیل شدند.
اورانوس و نپتون که از مرکز متراکم دیسک دورتر بودند
کوچک تر از دو غول گازی دیگر شدند.
